Мадрыдскае дэрбі заўжды было прынцыповым. Тут не да фестывалю "джогабаніты". "Галактыкас" супраць "індзейцаў". Клуб імя ягамосці караля Іспаніі і каманда, якая калісьці зрабіла сабе форму з матрацаў. Адкрытасць і шырыня футбола Анчалоці супраць халоднага прагматызму Сімеонэ. Гадоў так дзесяць таму гэтыя каманды некалькі разоў спрачаліся непасрэдна за тытул чэмпіёнаў ЛЧ, а проста зараз між імі наноў трывае зацятая барацьба за трафей ЛаЛігі, таму матч выглядаў яшчэ больш значным для ўсіх.
Праўда, невялікае адставанне ў лакальным першынстве не паўплывала на кантынентальнае дамінаванне "Рэала": ужо на чацвёртай хвіліне гульні шырокі камбінацыйны наступ, памножаны на асабісты дрыблінг бразільца і эфект неспадзяванкі, прывёў да гола Радрыга. Падумалася, што дыскваліфікацыя Белінгема зусім не адбілася на атакуючых пабудовах "вяршковых".
Пакрысе хлопцы ў белым усё больш і больш прыдушвалі паласатых суседзяў: нават валоданнем Дыега быў змушаны дзяліцца з даўнім заклятым сябрам. Момантаў першы тайм практычна не меў: усё сыходзіла на пазіцыйныя арэлі.
Хіба што на 27-й хвіліне Барыяс змог упершыню налякаць былога "матрацніка" Куртуа. Старая гвардыя кшталту Льярэнтэ з Облакам і Грызманам на вастрыі спрабавала граць ролю дырыжораў, толькі вось іншыя ўдзельнікі аркестра Сімеонэ адкрыта фальшывілі.
І раптам Хуліян Альварэс зайграў якасную партыю. Закруціў з кута штрафной шалёную траекторыю, акупіўшы адным ударам усе 75 мільёнаў еўра інвестыцый у сябе. 1:1. Трохі змяніла хаду і траекторыя гульні. "Рэал" яшчэ больш сканцэнтраваўся на сваім дагматычным 4-3-3. Яшчэ больш узмацніў прэсінг (і гэта супраць "Атлетыка"!). Але першы тайм так і скончыўся ўнічыю.
Тайм жа другі акрэсліў малюнак амаль беспадзейнага спаборніцтва, дзе выхад у атаку прыводзіць хутчэй да добрай працы абаронцаў-стопераў, чым да нават спробы ўдару.
Знянацку чорнае неба над родным стадыёнам "белых" зноў раскалолася ад шуму трыбун. Чарговы бразільскі (цяпер паводле якасці, а не паходжання) дрыблінг — і Облак прашыты нізам Браімам Дыясам. У гэтым матчы толькі такія праходы і гарантуюць поспех: вось працісніся скрозь чужых стопераў, а тады неяк цікава закруці мяч. Непрыгожых галоў такая заканамернасць, быццам скрыпт у гульні, не нараджае.
Надалейшае развіццё падзей палягала нібыта цалкам у метадычным выбіванні гульцамі "Атлетыка" мяча ў аўт. Вельмі нязвыклае амплуа для каманды аргентынскага гіка, аднак як можа заціснуць апанента досвед Рудыгера з Модрычам, мы ведаем.
Гульня, як і было ёй сёння ўласціва, пад канец канчаткова скацілася ў стадыю сумных і амаль бессэнсоўных наступаў з абодвух бакоў. Мяч не мог вольна палётаць штрафнымі, а на новы нечаканы галявы выбліск у гульцоў банальна не ставала імпэту, як у даданы час у Модрыча.
Прыблізна на такую сухасць ад вышэйзгаданых трэнераў і чакаеш. Аднак прафесійнае майстэрства выканаўцаў часам перасільвае шчыльную абарону, хоць і было відаць, наколькі каманды адна да адной прыцерліся (нічыя месяц таму ў чэмпіянаце — чарговае пацверджанне).
Матч нічога новага не прадэманстраваў. Мы і так разумелі, што такое нервы "Рэала" ў ЛЧ і на "Бернабэу". Ён проста надаў добры аперэтыў перад асноўнаю страваю гульні ў адказ. Спадзяёмся, яна будзе больш смачнаю або трэнерамі будзе знойдзеная перачніца, каб разнастаіць свае эталонные схемы.
